De moeder van de verdachte zit achter in de zaal. Snoet vol emoties. Verdriet en boosheid wisselen elkaar af met warmte richting haar volwassen kind. Die moet voorkomen voor een straatroof met geweld.
De man legt de schuld vooral bij zijn mededader, die de kwade genius en bedenker van de roof zou zijn geweest. ,,Ik wist eigenlijk niet eens dat dit ging gebeuren. Hij vroeg me mee. Waarom? Geen idee. Ik dacht dat hij ergens iets moest ophalen. Waarom ik niet gevraagd heb wat dat was? Je helpt je vrienden toch gewoon?”
Ja, hij was misschien wat gewelddadig geweest. Maar nee, hij is normaal een hele lieve, rustige en relaxte jongen. Hij staat altijd voor iedereen klaar. Vraag maar aan zijn moeder.
Het slachtoffer van de roof zei bij de politie dat hij is bedreigd met een mes. Vraagt de rechter: ‘Kent u zelf iemand in uw omgeving, die zoiets heeft meegemaakt?’ De verdachte geeft direct antwoord: ‘Nee.’ Zijn moeder roept van achteren uit de zaal: ‘Jawel! Ik ben toch beroofd!’ De verdachte is even in verwarring en reageert met een rood hoofd: ‘O, ja. Sorry. Mijn moeder. Die heeft daar nog steeds een trauma van.’